صبر که نداشته باشی
اول تا آخرش ۳۰ ثانیه بیشتر طول نمی کشه..
لذت که نبری اول تا آخرش یه عمر..
طول می کشه..
چیزی بگی نگی، نیگاش کنی نکنی،
حسش کنی نکنی..
فرقی نداره..
فقط خودت اذیت می شی…
مث لحظه تولد، مث زاییدن مرگ..
مث یه کابوس می مونه که انگار تمومی نداره..
اینجاس که تعریف نسبیت زمان می یاد جلو چشات!!
اینجاس که یکی که تجربه شو نداشته می گه:
«برو بابا با این جفنگیاتی که نوشتی!»
مگو آن راز مگو با دگران ای “بی تا”
اگرت الطفات به نادانی این جماعت باشد
