دخترک فقط هفت سالش بود ،اونقدر که نمی فهمید «شنت» چیه ،اونقدر کوچیک که حتی نمی فهمید چرا باید هفته ای سه بار دو تا سرنگ با سر سوزن سه میلیمتری رو به دستش وصل کنن .

روی تخت که دراز کشیده بود انگار که اصلا کسی روی تخت نیست ،گریه می کرد ،فقط گریه می کرد ،دوست نداشت بیاد بیمارستان ،دستگاه دیالیزو دوست نداشت ،آخه نمی دونست جون کوچولوش به همون دستگاه گنده ای که گهگاهی بوق می زنه و باید کلیدشو فشار بدی ،بنده ..

نمی دونست اگه اون نباشه ..

..

اونقدر بی تابی می کرد که نگاهم به چشماش نیفتاد و معصومیتو نتونستم تو چشماش ببینم ..

با همون لهجه ی خودش ناله می کرد و پدرشو که نمی دونست چه طور بچشو آروم کنه ،صدا می زد .پدرشم آخه اونقدر دغدغه داشت که نمی دونست به کدوم درد زندگیش فکر کنه ..

حتما داشت فکر می کرد :«زندگیمون که خوب بود ،تازه وضع کارم رو به راه شده بود ،یهو چی شد ..»که یهو بغض امونش نداد ..

خدایا .. !!

رد پاتو دارم پشت سرم می بینم ،یه عمره زمین خوردتیم ..

من خاک بر سر این حکمتتم ..

اینو کجای دلم جا بدم ؟؟

خدایا حکمتتو شکر

دوستی دارم که در بنیاد شهید استان عهده دار مسئولیتی بود .روزی داستانی رو برام گفت که نه از طرز روایتش (که البته به حق تاثیر گذار هم بود ) که به خاطر حقیقتش اشکو تو چشمام جمع کرد .

می گفت پرونده های پرداختی سالیانه رو ،ریاست برای بازبینی فرستاده بود و با یک گروه از مدیران رده بالا جلسه ای داشتیم تا احتمالا سقف پرداختی رو بالا ببریم و تصمیماتی از این قبیل بگیریم .البته دوستم منشی جلسه بود .

View full article »